Hjarteknuserar på CRO!

The youth centre

Tenkte det var for gale å ha budd her i eit halvt år utan å vise korleis eg bur! Eg bur i ei bygning CRO eig som heiter the youth centre. I eine enden er det eit bibliotek der elevar og studentar i tilknytning CRO kan komma og låne skulebøkar og sitje å lesa ein plass der det (stort sett...) er fred og ro og elektrisik ljos. I det som ser ut som eit påbygg lengst til høgre på biletet bur James og Ronald, to litt eldre gutar frå CRO. I midten bur eg og Eline. Me har kvar sitt soverom, eit kjøken, bad og stoge. Veldig greit.

Ute på gardsplasse vår driv CRO no å byggjer eit stort bibliotek/konferansesenter. Det rekk nok ikkje å bli ferdig før me reiser, men eg trur det blir veldig bra. Det er i alle fall fint å bruke taket til å sitje å dingle med føtane på!

l

Romet mitt

Den store Afrikaturen til familien Neset!

Det blir ikkje heilt enkelt å stue alt det eg har opplevd dei siste par vekene inn i eit blogginnlegg, men eg skal gjera eit heiderleg forsøk. Som tidlegare nemnd kom heile Haug-hurven ned for å besøke meg i Uganda, men fyrst stod ein ferietur i Kenya på programmet. 16. februar tok eg for fyrste gong fly heilt aleine, noko som gjekk overraskande greitt, og på flyplassen i Nairobi stod Andres, Randi, mor og far å venta på meg, dei hadde komme tidlegare på dagen. Det var utruleg koseleg å sjå alle saman att etter nærare 5 mnd heimanifrå. Dei fyrste to nettene låg me i Nairobi og dagane her gjekk med til vitjing av giraff-borneheim (ja, det finns faktisk!), Karen Blixen sin afrikanske farm, krokodillesenter og sjølvsagt middag på legendariske Carnivore, der servitørane går rundt med enorme grillspyd med kamellår, kalkunar, og krokodiller og spør om du vil ha eit stykke. Krokodille og struts var veldig godt, kamel var eg meir skeptisk til… Me fekk òg tid til afrikansk danseshow og litt tusling i byen.

Nesten som å gjeva spelsauine mjøl det far?!

Grytidleg den 3.dagen sette me oss inn i safaribilen til sjåføren vår, Ruben og vendte snutane mot Masai Mara som ligg heilt på grensa til Tanzania. Bilturen gjekk som ein leik då me til stadigheit såg dyr som giraff, zebra og antiloper lenge før me nærma oss nasjonalparken. På vegen vart det også tid til ein stopp i ein masaai landsby, som sjølvsagt eigentleg er nedrent av turistar som velviljug betalar i dyre domar for å vera så ”privilegera” å få eit innblikk i kvardagen deira, men me beit på og det var faktisk ei veldig artig oppleving. Sjølv om dei landsbyane som livnærer seg av turisme kanskje ikkje er like uberørte av dagnens samfunn som dei vil ha oss til å tru, er det fakta at ingen held så godt på kulturen sin som masaaiane, og det er veldig interessant å sjå korleis dei lever. Me fekk demonstrasjon på korleis dei gjer opp eld utan fyrstikker, sjå inne i husa deira og rundt omkring. Visste du forresten at masaaiar et kjøt kvar 14 dag, og utanom det er det einaste dei lever på blod og mjølk? Dei et ikkje brød, grønnsaker, frukt eller noko anna som ikkje kjem frå dyra deira! Merkar eg er litt glad for at det ikkje er i ein masaailandsby eg skal lære tverrkulturell kommunikasjon i 7 mnd!

Vel inne i parken kom me fram til lodgen vår. Det var kjempefint der, og det var ikkje gjerde rundt han, noko som resultera i at dei som ikkje har eit fullt så godt sovehjarta som meg blei halde vakne av ulike brøl på nattestid og me tusla forbi små flokkar antiloper på veg til morgomat. Ein måtte òg passe godt på å halde døra til rommet åt viss ein ikkje ville ha besøk av nysgjerrige apekattar! Eksotisk! Hehe…

denne flotte krabaten visste å halde folk vakne om natta!

Me sov to netter på Keekorok lodge som han heitte, og hadde ein safarikøyretur på morgonen og ein på ettermiddagen, altså 4 til saman. Resten av tida kunne ein tilbringe med bassengkanten eller i baren med utsikt over ein dam med flodhestar og krokodiller. Naturen i Masai Mara var verkeleg heilt ubeskriveleg fantastisk. Det var nesten så det ikkje hadde gjort noko om me ikkje fekk sett noko særleg med dyr, eg klara verkeleg ikkje å sjå meg mett på dei endelause gylne savannane krydra med eit Afrikatre hist og pist. Men heldigvis blei ikkje dette tilfelle, då det bokstavleg talt krydde med dyr over alt! Ein kunne stå i bilen (me slo opp heile taket) å sjå store flokkar med elefantar på eine sida, snu seg og sjå løver og zebraar på den andre. Verkeleg fantastisk! Eg veit ikkje om eg klarar å komma på alt me såg slik i farten, men me såg i alle fall:

· Giraff

· Bøffel

· Løve

· Maaange ulike antiloper som gasellar, impalaar, dikdikar osb

· Flodhest

· Elefant

· Gepard

· Gnu

· Ulike apekattar (eller monkeycats om du vil…;o) )

· Struts

· Gribb

· Crested crane (kan ikkje det norske namnet, men det er i alle fall ein veldig flott, stor, fargerik fugl, som faktisk er Uganda sin nasjonalfugl)

· Tels termittar?

· Bavian

· Hyene

· Zebra

· Vortesvin

· Sjakal

Etter nokre eventyrlege dagar i Masai Mara, sette me oss nok ein gong grytidleg inn i bilen for å køyre til ein ny nasjonalpark, nemleg Nakuru Lake National Park. Eg veit ikkje kor mange som kjenner til fenomenet ”the big 5”, men det er i alle fall 5 dyr som av ein eller annan grunn har havna på toppen over ei slags liste over kva dyr det er mest stas å sjå. Sjølv om eg ikkje kan sei meg heilt einig i lista, hadde det vore moro å sett alt på ho, og sidan me til no hadde sett elefant, bøffel og løve stod leopard og nasehorn no øvst på ynskjelista. Begeistringa vart derfor stor då me allereie på køyreturen inn til lodgen vår fekk begge ynskja oppfylt! Snakkar om fulltreff!

Denne parken var veldig annleis enn Mara. Nakuru er relativt liten og har ei nokso tynn stripe med skog rundt vatnet, og naturen var heilt annleis, noko som òg var veldig moro å oppleve, sjølv om nok Masai Mara nokso lett seilar opp som favoritt for min del. Det som derimot var veldig artig med denne parken var at han hadde mykje av dei dyra det var få av i Mara. Me fekk altså sett både svart (svært utryddingstruga) og kvitt nasehorn, pelikanar, tusnar på tusnar med flamingoar, leopard og plenty med bavianar, zebraar pluss mange andre dyr som me òg hadde sett tidlegare, som løver, vortesvin, giraffar osv. Også her blei det tid til slækking rundt bassenget, ein sjanse særskild eg og Randi ikkje let gå frå oss =)

Zebraar i fleng I Lake Nakuru National Park!

Etter 2 nettar i Naikuru var det på tide å sei hade til Kenya og eg skulle endeleg få sjansen til å vise familien min mitt nye heimland og ikkje minst CRO. Men ting går ikkje alltid heilt etter planen og det såg lenge stygt ut for heile Mbale besøket då andres vart skikkeleg sjuk. Me kom oss med flyet til Entebbet og med drosje inn til Kampala, men då sa det stop, og me måtte ta ei mellomlanding i Kampala som eigentleg ikkje stod på programmet. Etter diverse sjukehusbesøk for Andres og med antibiotikaen i lomma, var i alle fall situasjonen under kontroll, og det einaste me kunne gjera no var å vente på at det heile skulle bli betre. Etter eit familieråd neste morgon fann me ut at det beste var at eg, Randi og far reiste til Mbale og at mor og Andres blei att i Kampala, og forhåpentlegvis ville Andres bli god nok etter kvart til å komma etter. Dette var måndag og flyet deira gjekk på torsdag. Eg skal ikkje stikke under ein stol at det var meir enn litt trasig at eg kanskje ikkje fekk vise Andres og mor enten Mbale, CRO eller kvar eg bur, då særskild òg fordi dei hadde flydd rundt halve kloden og no berre var nokre timar unna, men eg hadde halve familien med meg og håpa framleis på det beste. Eg, Randi og far tok difor bussen til Mbale, og eg trur eg trygt kan sei at dei neste gong kjem til å tykje ein busstur i Noreg er ganske så komfortabel… Men det heile gjekk bra og me kom heim på måndags kveld. Det var den sama dagen som også familien til Eline kom.

Far tek seg av oppvasken heime hjå meg.

Neste dag bruka me stort sett på å tusle rundt i byen, på marknaden og i nærområdet, og på fyrimiddagen ein gong fekk eg ein særs koseleg telefon om at Andres no trudde han var god nok til å komma seg til Mbale. Som sagt så gjort, og seinare den dagen var me nok ein gong fulltalige! No var alt som de skulle og både min og på tysdag var me på CRO, åt på stamresturanten til meg og Eline, var i Namatalaslummen og ned til Namatalaelva. Det vart ein innhaldsrik dag og eg var utruleg takknemleg for at heile familien var der =)

Heile familien og reservemori mi her i Uganda, eller rådgjevaren min om du vil,Carolyn, på CRO

Men tida flaug ifrå oss og alleireie neste dag måtte me inn att til Kampala, men før det rakk likevel eg og mor litt skoshopping og ein boda boda–tur (trøsykkeldrosje), kosleg. Framme i Kampala åt me ute saman med Anders og Fredrik.

Neste dag var det berre avskjed, og for familien min sin del, flytur som stod att på programmet. Det var trist å sei hade, men har eg klara meg bra her i 5 mnd utan dei skal eg då alltids klare 2 til! Eg ser ljost på resten av opphaldet, og det er godt å vita at det no i alle fall er litt lettare for familien min å skjønne kva eg snakkar om når eg kjem heim att!