Ok, det er vel berre ein ting å innleie med her, og det er med ei orsaking for eit langt opphald i blogginga. Eg kan skulde på at eg har vore på ferie i to veker, har hatt det veldig travelt på arbeid og at me har vore utan straum den siste veka, men det ville vore feigt. Eg veit dessutan at kvaliteten på bileta er heller skranten, men det er einaste måten å få lagt ut litt bilete med denna hastigheten på internettet, så tenkte det var betre enn ingenting!
Så kva er ståa no? Eg trur eg må dela det som har skjedd sidan sist opp i litt fleire delar for ikkje å gå heit i ball. For å byrje med byrjinga sidan siste innlegg:
Jol på zanzibar!
Etter ei fin veke på infield i Jinja med både sykkeltur, strikkhopping, båttur på victoriasjøen til ”the source of the Nile” og gjevande sosialt samvær, hekta eg meg på Anders og Fredrik og hang med dei eit par dagar i Kampala, før me 22.12 sette oss på flyet til zanzibar. Der venta både team Rwanda og Tanzania. Dei kom eit par dagar før oss, delvis utilsikta i alle fall for Helge og Henrik sin del, som trudde dei sette seg på eit fly straka vegen til Arusha, men som tok ei mellomlanding på Zanzibar. Kvifor ikkje berre hoppe av flyet ein stoppestad eller to før, tenkte dei, og slik vart det. Dette skulle i ettertid vise seg å vera ei særs lur avgjersle.
I alle fall. Dagane på zanzibar gjekk stort sett med til soling, bading, venting på mat (trur gjennomsnittleg ventetid per måltid var vel noko slik som 1,5t), lesing og kortspel, krydra med utflukter som snorkling, symjing med delfinar, shopping i stone town, ein frekk barte foto shoot og feiring av joleftan og nyttår. Slik går no dagane.
Sjølvaste joleftan fortener vel ei litt meir inngåande utgreiing enn som så. Vel, me starta dagen med morgonmat akkompagnera av Tre nøtter til Askepott, medbragt på DVD. Ikkje ei jol utan! Så kom turen til pakkene. I mangel av sjølvhogge joletre, tok me til takke med ein stråparasoll som me dandera oss sjølve og pakkene under. Det vart ein kosleg liten seanse.
Før me gjorde oss klare til kvelden vart det tid til litt strandfotball for gutane sitt vedkommande og soling og lesing på oss jentene. Ein typisk joleftan med andre ord ;) På kvelden hadde me reservera heilaften på griseflotte Serena Hotel i Stone Town. Her vart det både ein fantastisk buffet, underhaldning av ymse sort og til seinst ikkje minst joletregang rundt ei palme, til dei andre gjestene si store forskrekking. Kvelden blei avslutta med midnattsmesse i St. Patricks Cathedral. Detaljar som at det viste seg at den ikkje byrja, men slutta midnatt lot me på ingen måte leggje ein dempar på stemninga, og når alt kom til alt var det kanskje til det beste, då eg ikkje veit om alle av oss hadde kome levande ut etter 2 timar med katolsk gudsteneste på swahili i 40 ْC.
Trøtte, fornøgde, mette og gode sette me oss inn drosja som køyrde oss den 90 minuttar lange bilturen heim til hotellet. Min fyrste joleftan vekke frå både Møsstrond og ikkje minst familien var over.
Ferien vart ein suksess trass i bagatellar som overbooking av hotell, illsinna tyskarar, tøming av bankkontoar, trakking på gigantiske kråkebollar og nedlegging av air Tanzania som Helge og Henrik skulle fly heim med. Sistnemnde problem vart elegant løyst med ferje og buss, utan antyding til hjelpsemd frå forsikringsselskap og liknande. Eg kunne lagt ut i det vide og breie om ferien, men for både mi eiga og lesarane si skuld skal eg spara dykk for det, og la nokre velvalde blinkskot snakke for seg sjølv:
Trass iherdige protestar frå Hanne (som sjølv enda opp med ein masai kniv) pruta eg og Linn Silje oss til ein knallbra deal på kvar sitt masai spyd, eit kjøp eg må seie meg særs nøgd med!
Delfinar æ kule dyr! Spesiell uppliving å liggje aleine ivi 10 stykkje som dansar, leikar og søm rondt deg!
Blir ein nokon gong for gamal til å like å leike i sanden?
Stone town er kjent for sine utruleg detaljrike, utskorne dører
Nyttårseftan vart feira med buffet på hotellet, og bål på stranda etterpå =)
For nøyaktig 3 veker sidan i dag landa eg, Fredrik og Anders atter på ugandisk jord. Etter ei god natts søvn og litt henging i godt selskap, kom Eline frå joleferien sin i Etiopia, og saman vendte me nasen heimover mot Mbale for fyrste gong på 3 veker.
Der venta Lisbeth og Maria, fjorårets act nowerar i Mbale. Dei hadde lånt huset vårt nokre dagar før me kom, og me rakk å tilbringe nokre koslege dagar med dei, før dei måtte heim til pugging og vidare studering. Heldiggrisane! ;p Det var veldig artig å vera med dei på CRO og høyre korleis dei hadde opplevd tida si her, korleis det var å koma attende til Noreg, osb.
Sjølv om det alltid er godt å flytje ut av kofferten og koma tilbakars til kjente omgjevnadar skal eg ikkje stikke under ein stol at det var litt tungt å komma tilbake til kvardagen. Enno har me berre vore her halve opphaldet, sjølv om det kjennes som om eg har budd her halve livet. Det tyder at me skal vera her eit halvt liv til her det! Men som vanleg etter ein ferie tok det berre litt tid å komma i gang att, så var stort sett alt som det skulle.
Her i Uganda har dei som tidlegare nemnd ”sommarferien” sin rundt joletider. Det tyder at det nye skuleåret byrjar i februar, = ei travel tid på CRO. Nye gateborn skal nemleg rekrutterast og fjorårets rehbilitation class (og for så vidt alle dei andre) skal gjerast klare for det nye skuleåret. Dette sørgjer me blant anna for med å besøke alle heimane til ”våre” rådgjevingsborn, og forsikre oss om at foreldra får tak i kladdebøkar og sko til borna. Dette er det einaste dei må betale sjølve, CRO betalar både skulepengar og uniform for borna.
I går kom ei skuleklasse frå Sagavoll folkehøgskule på besøk til CRO. Eigentleg skulle mi veldig gode venninne Malin vore med på lasset, men slik blei det dessverre ikkje. Shame on you Malin! Eg og Eline fekk i oppgåve og vise dei rundt i området. Dei kom frå Kenya der dei har vore i 10 dagar og reiser vidare med minibussane sine rundt heile Victoriasjøen til Rwanda og Tanzania, før dei endar opp i Kenya om 3 vekers tid. Høyres ut som eit veldig bra opplegg. Det var veldig moro å snakke litt nordmenn på vår alder att, og det gjekk dessutan opp ein og annan ting i løpet av tida dei var her. Det er lett å tenkje at ein ikkje forandrar seg noko av å vera her, men i samtale med andre norske ungdommar merkar eg at eg har lært veldig mykje og fått eit litt anna perspektiv på ting, som er slike ting som kjem sakte, men sikkert, utan at ein nødvendigvis merkar det der og då. Men misforstå meg rett, det var så absolutt smarte og reflektera folk, men det var litt artig å merke kor mykje eg kunne svara på og uttale meg om som eg ikkje hadde peiling på for nokre månadar sidan. Dessutan minna detta besøket meg om kor privilegera me er som får vera her å gjera denne jobben. Det er lett å ta ting litt for gitt etter kvart, og nesten bli litt ”forherda” av alle tinga me ser. Denne norske skuleklassa henta fram att noko av dei tankane eg hadde før eg kom hit, og det hadde eg nok godt av!
I kveld kjem tre venninner av Eline som er på jorda rundt reise til Mbale. Dei skal vera her i nokre dagar, så det gledar eg meg til. Neste veke kjem det ei gruppe frå Strømme stiftelsen saman med nokre konfirmantar, konfirmantleiarar og eit par elevar frå Lyngdal kvgs. Anders og Fredrik kjem frå Kampala og skal campe her i nærare ei veke òg. Det blir koseleg. Det er ikkje måte på så populære me er blant besøkande nordmenn no for tida, så viss nokon andre føler seg ”smitta” er det berre å ta turen!
